سازمان حفاظت محیط زیست ایران (DOE) استانداردهای تخلیه پساب را بر اساس ماده ۵ آئین‌نامه جلوگیری از آلودگی آب تنظیم کرده است. این استانداردها برای صنایع غذایی به طور خاص در گروه “صنایع کشاورزی و غذایی” طبقه‌بندی شده‌اند و شامل حدود مجاز برای تخلیه به آب‌های سطحی، چاه‌های جذبی و استفاده مجدد هستند. آخرین به‌روزرسانی این استانداردها در سال ۱۴۰۳ انجام شده و بر فناوری‌های BAT (بهترین فناوری موجود) تأکید دارد.

طبق مقررات DOE، هر واحد صنعتی غذایی باید مجوز زیست‌محیطی دریافت کند که شامل ارزیابی اثرات زیست‌محیطی (EIA) است. این مجوز فرکانس نمونه‌برداری (معمولاً ماهانه یا هفتگی)، روش‌های آزمایش، و سیستم‌های پایش آنلاین را مشخص می‌کند. عدم رعایت استانداردهای تخلیه پساب صنایع غذایی می‌تواند منجر به جریمه‌های مالی، توقف تولید، یا حتی مسئولیت کیفری شود. DOE همچنین با وزارت بهداشت همکاری می‌کند تا استانداردهای میکروبی برای جلوگیری از انتقال بیماری‌ها رعایت شود.

یکی از نکات کلیدی، ممنوعیت رقیق‌سازی پساب برای رسیدن به حدود مجاز است. صنایع باید از فرآیندهای تصفیه واقعی مانند فیلتراسیون، لجن فعال، یا اکسیداسیون شیمیایی استفاده کنند. در سال ۱۴۰۳، DOE استانداردهای جدیدی برای مواد نوظهور مانند میکروپلاستیک‌ها (از بسته‌بندی‌ها) و مقاومت آنتی‌بیوتیکی (از شوینده‌ها) اضافه کرده است.